Chapter 25

Malayang pinagmamasdan ni Devon ang nakikita niyang tanawin sa mga oras na iyon. Sakay siya ng isang bus patungong Pampanga kasama ang kanyan ate Deline at si Marcus sa byaheng iyon. Nagulat na lang siya na naka-empakke na ang ilang gamit niya at naroroon sa bahay nila ang kaibigang si Marcus na dala rin ang mga gamit nito. Lalo na ng sabihin ng ate niya na kailangan na nilang umalis. Para lang siyang bagahe na binitbit ng ate niya pasakay sa bus na iyon. Hindi naman siya pinapansin ng dalawa niyang kasama simula ng sumakay sila sa bus. Kaya iyon siya, ang kalikasan na lang ang pinagtutuunan ng pansin. Pero habang lumalapit sila sa kanilang pupuntahan, parang nagiging pamilyar sa kanya ang ruta na kanilang tinatahak. "impossible!" saad ni Devon sa sarili.

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

James: sis, are you sure about this?

Lyra: I've never been this sure in my entire life!

James: I'm nervous! What if she-

Lyra: Hush! Believe in your self! Just be true to her and say everything you want to say to her! You can do it!

James: hope I can! Wish me luck!

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Gabi na nang makarating sina Devon sa lugar na pakay nila. Hindi siya maka-paniwala na sa lugar na iyon talaga sila bumaba. Tinanung niyapa ng ilang ulit ang kapatid kung sigurado ba talaga ito sa lugar na iyon. At ilang beses din siyang binatukan nito dahil nakukulitan na sa kanya. Pagka-kita sa lugar na iyon, muling bumalik sa mga alaala ni Devon ang nakaraan. Kung saan ang saya-saya nya kasama ang mga bagong kakilala at sa piling ng taong ngayonsa kanya ay nagpapa-luha na. sa isa sa mga kwarto ng lodging house na iyon sila tumuloy. Dahil marami namang kama sa bawat kwarto kasama din nila si Marcus sa kwartong iyon. Para namang nakikita-kita ni Devon ang una nilang pagkikita ng mag-kapatid na Fretzie at Ivan sa mismong pasilyo na iyon. Napapa-iling na lang siya sa naalala.

Deline: Devon ayusin mo na ang mga gamit mo. Para maka-tulog ka agad ng maaga.

Devon: opo!

Pagkatapos nilang mag-ayos ng mga gamit kumain agad sina Devon. Gusto pa sanang yayain ni Devon ang kapatid at si Marcus na maglakad-lakad muna ngunit pareho siyang tinanggihan ng dalawa dahil pagod daw ang mga ito sa byahe! Kaya naman siya na lang ang namasyal sa lugar. Para may sariling isip ang mga paa niya at sa bahagi na papuntang lawa ang tinatahak niya ngayong direksyon. Sinasabi ng isip niya na wag tumuloy pero ang puso naman niya ay parang sinisigawan siya na pumunta sa lugar na iyon.

Devon: bakkit ba ako matatakot na pumunta doon? Lagi naman akong pumupunta doon kahit noong Camping days.

Ngunit para lang inulit ang mga nangyari. Isang tao ang dinatnan nyang naroroon din. Hindi niya ito maaninag kung sino ngunit ng malapit na siya dito ay abot-abot ang kabang kanyang naramdaman.

Devon: james!

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Nalaman ni James na ang kasama sa paggawa ng plano ng ate niya ay ang mismomg ate ni Devon. Sa dating Camp site na iyon niya gagawin ang pagka-usap sa dalaga, dahil doon naman daw sila unang nagkita. Ang plano ay pagtatagpuin sila bukas ng umaga sa lawa. Sa mismong lugar na lagi silang lihim na nagkikita. Nakita niya kanina ng dumating sina Devon sa lugar na iyon. Gusto na niya sanang takbuhin ito at kausapin mismo sa mga oras na iyon, ngunit pinigilan lang siya ng ate niya. Maghintay pa daw muna siya hanggang bukas. Oh, how he miss that smile! Those eyes! And her sweet voice. Pero eto siya, at di maka-tulog sa sobrang kaba. Kaya napag-desisyunan niyang puntahan ang lugar na pinaka-espesyal sa kanya at sa dalaga. Ng habang nagmu-muni muni siya, ay isang tinig ang nag-dulot sa kanya ng labis na pangungulila.

James: Devon!

Hindi inaasahan ni Devon na makikita niya ang lalaking ito sa lugar na iyon. Kung siguro noong una, ay kikiligin at matutuwa pa siyang makita ito doon na naka-tayo at naghihintay sa kanya. Ngunit ngayon, sa dami ng mga nangyari na hindi kanais-nais sa pagitan nilang dalawa. At higit pa ang tungkol sa kasal nit okay Annie, ang tangi niyang gustong gawin ay umalis sa lugar na iyon. Ngunit maagap siyang napigilan ng binata.

Devon: Let me go James!

James: No! not now! Not anymore!

Devon: I have no more business with you James. Annie might see us! Let me go!

James: And so what Annie sees us? I don't give a care! You will go nowhere not until you listen to me. To what I need to tell you!

Devon: anything you will say to me will be useless! Like what I've said, I have no more business to deal with you James!

James: but I do have lots of business that deals with you! So you have no choice but to stay here and listen to what I need to say! Is that clear?

Devon: you're not my parents to command me like that! Le-

James: I'm sorry! I'm sorry Devon!

Devon: what?

James; I said I'm sorry!

Devon; and why are you saying that to me? Is there anything that you need to be sorry? you can't remember me so-

James: I lied! I never had amnesia! I do it on purpose!

Devon: what? What is it now, James? So you are saying that you make me look like a fool all this time?

James: it's because I got mad and jealous!

Devon: Mad? Jealous? Of what? To whom? You're talking nonsense James!

James: I saw you hugging a guy and eve heard you saying I love you to him in front of an audience! I felt betrayed on that very moment. That all I want is to run away from that place and forget about you! And the pain of betrayal that I felt because of what I see and heard! I thought you are having an affair with other guy, while I'm away from you! From then I convinced myself to forget everything about you! My feelings for you! Everything I know and feel for you! Bu-

Devon: I never had an affair with anyone!

James: I know! Everything was explained to me now, clearly! Clearly, that make me realize how fool I am to do all those things just because of my anger and jealousy!

Kinuwento ni James kay Devon ang surpresa sana niyang pagbisita dito at kung anu ang narinig niya at nakita ng araw na iyon maging kung paano siya natauhan sa lahat ng mga pinag-gagawa niya sa loob ng mahabang panahon.

Devon: you should have trust me more!

Naiiyak na sabi ni Devon.

James: I know! I know! I'm sorry! I'm really really sorry! please forgive me!

Sabay yakap ni James sa umiiyak na dalaga. Nagulat naman siya ng bigla siya nitong tinulak palayo.

James: Devon?

Devon: how about Annie? Isn't she your girlfriend now? I even saw you………. Kissing and you're getting married!

James: Are you jealous?

Namula si Devon sa tanung na iyon ni James. Kaya naman padabog niyang tinalikuran ito at nagsimulang mag-lakad palayo dito. ngunit tulad ng una, maagao siya nitong pinigilan at niyakap mula sa kanyang likuran.

James: Annie and I are just friends! She is not my girlfriend. Never will be! The kiss is nothing. She just did that on purpose because she saw you coming. I never expect it, so I was not able to react earlier. But thanks to your purse, I was brought back to myself and able to stop that scene you have seen.

Devon: the wedding invitation?

Pinaharap ni James si Devon sa kanya. Ngunit naka-tungo ito. kaya naman hinawakan niya ang baba nito para patinginin ito sa kanya.

James: what wedding invitation? I never receive any? How come you have one? are you that close with Annie that she gave you one and not his groom?

Devon: we're not close.

James; like what I've told you, Annie and I are just friends, nothing more! But you and I is something more! I love you Devon more than words can say and explain. I never love anyone in my entire life as much as I love you beside from my dad and sister of course. You are my moon goddess! You are my air that I breathe! You are my everything that I am proud to say that you are mine and mine alone!

Devon: what make you sure that I'm yours?

Tanung ni Devon sa binata pero naka-ngiti naman.

James: because of this

James lifts Devon's face for him to look directly into her eyes. Slowly just like before, he lower his face and seconds after, fireworks are everywhere. Flowers are in bloom! Waters are freely flowing from the river going to the sea. Angels seems to be happily singing a song of forever! James grab the hands of Devon and put it on his shoulder. While his hands are now hugging Devon tightly. Hindi na pinigilan ni Devon ang sarili na sagutin ang mga halik ni James! Bakit ba siya mag-eenarte? Ngayon pang, malinaw na ang lahat sa kanya! Ngayon pa na mismong ang lalaking kanyang minamahal ay nagpahayag na nang pagmamahal nito sa kanya? She's happy! They're happy! That's the most important thing sa mga oras na iyon. Dahil sa wakas natapos na din sa waks ang paghihirap ng kanilang mga puso. Mga pusong matagal ding tinikis ang isa't-isa dahil samga g paniniwala at pagkukulang sa tiwala.

Sa di kalayuan ay meron ding mga taong masaya para kayna Devon at James. Hindi na lang sila nagpakita pa sa dalawa para hindi ito maistorbo. Sana lang ay habang buhay na ang kasiyahan ng dalawang ito! at wag na muling maulit pa ang pagdurusa na pareho ng mga ito na dinanas.

 

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞ FIN∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞